Phacus is een geslacht van eencellige excavaten, behorend tot het phylum Euglenozoa (ook bekend als Euglenophyta), dat wordt gekenmerkt door zijn platte, bladvormige structuur en stijve cytoskelet, ook wel een vlies genoemd. Deze eukaryoten zijn meestal groen van kleur en hebben één flagellum dat zich over de gehele lengte van hun lichaam uitstrekt. Ze zijn morfologisch zeer plat, stijf, bladvormig en bevatten vele kleine schijfvormige chloroplasten.
Phacus wordt veel aangetroffen in zoetwaterhabitats over de hele wereld en omvat enkele honderden soorten die tot op de dag van vandaag nog steeds worden ontdekt. Er staan 564 soorten Phacus in de database, maar slechts 171 zijn taxonomisch geaccepteerd. Het geslacht werd in 1841 vastgesteld en sindsdien hebben belangrijke ontdekkingen ertoe geleid dat het een extreem grote groep is geworden met honderden soorten met uiteenlopende fysiologische kenmerken. Hedendaagse studies zijn het erover eens dat Phacus niet monofyletisch of holofyletisch is, maar juist polyfyletisch. Helaas zijn de fylogenetische relaties binnen het geslacht slecht begrepen.
Men vermoedt dat de geslachtsnaam afkomstig is van het Griekse woord Phakos, wat linze of lens betekent. Dit kan te wijten zijn aan de over het algemeen ronde of ovale vorm van de vele soorten die tot dit geslacht behoren. De oorsprong ervan gaat terug tot de negentiende eeuw, in Frankrijk, waar de naam voor het eerst werd gepubliceerd en vastgelegd door Dujardin. De geslachtsnaam wordt in de literatuur als mannelijk beschouwd.
Het geslacht werd voor het eerst vastgesteld door de Franse bioloog Félix Dujardin in 1841. Dujardin publiceerde zijn eerste gezamenlijke bevindingen over het geslacht in het wetenschappelijke tijdschrift Histoire naturelle des Zoophytes, Infusoires in 1841, waarmee hij ze scheidde van het geslacht Euglena. De reden achter de scheiding was om een groep te creëren die hun vastgestelde morfologische kenmerken, zoals hun stijve, platte bladvorm en kleine schijfvormige chloroplasten zonder pyrenoïden, correct ordende.
Christian Ehrenberg was een van de eerste wetenschappers die leden van het geslacht ontdekte en classificeerde; zijn ontdekking van Phacus longicauda (Ehrenberg) was een van de eerste soorten van het geslacht die werd ontdekt (1830) en werd gebruikt als holotype bij de beschrijving van het geslacht. Ehrenberg, Hubner, Dujardin en Klebs behoorden tot de eerste onderzoekers van Phacus, maar ze hanteerden allemaal verschillende diagnostische criteria bij de classificatie van deze organismen. Oorspronkelijk probeerde Ehrenberg drie soorten die hij ontdekte te classificeren als Euglena vanwege hun kleur, maar werden uiteindelijk door Dujardin verplaatst naar het geslacht Phacus vanwege de gelijkenis die ze vertoonden in andere, meer prominente morfologische kenmerken, zoals vorm en strookrangschikking.
Sinds de vaststelling van het geslacht is het moeilijk geweest om organismen te classificeren vanwege de morfologie, omdat veel soorten Phacus fysiologische kenmerken hebben die sterk lijken op andere verwante geslachten.[5] Zelfs het kleinste verschil in bepaalde fysiologische eigenschappen veroorzaakte grote verwarring bij het bepalen van de juiste classificatie voor veel soorten. Dit speelde vooral in de tijd van Dujardin, omdat de methodologie en technologie die destijds werden gebruikt bij het bestuderen van deze organismen veel simplistischer waren dan tegenwoordig, wat leidde tot grotere moeilijkheden bij het bepalen van kritische verschillen tussen organismen. Sinds zijn ontstaan heeft Phacus voortdurend herclassificatie en aanzienlijke herwaardering van verschillende taxa ondergaan in overeenstemming met nieuwe morfologische en moleculaire informatie.