Hallo, ik ben een eekhoorn! Een knaagdier wat in de bossen woont. Vooral naaldbossen vind ik fijn. Daar vind ik smakelijk eten en kan ik heel fijn wonen. Ik woon vaak hoog in een holte van zo’n boom. Daar maak ik dan een mooi nestje waar ik mijn kleintjes kan grootbrengen. Als alles goed gaat, doe ik dat zelfs twee keer per jaar. Helemaal alleen. Nou ja, bijna dan. Ik ben een solist. Een alleenstaande moeder. Bewust welteverstaan. Want mannen? Die heb ik toch helemaal niet nodig. Vind je het leuk als ik iets meer over mezelf vertel? ☆knaagdier

Ik ben een knaagdier. Zoals bevers, konijnen, hamsters, muizen en ratten. Eigenlijk lijk ik daar misschien nog wel het meeste op. Een rat. We zijn ongeveer even groot, ik weeg gemiddeld 300 gram, maar ik heb een zacht pluizige staart en vacht waardoor de meeste mensen mij lief en aaibaar vinden. Terwijl de rat maar weinig vrienden telt. Ik heb dan een lief jasje aan, in de kern verschillen we maar weinig. ☆eetgewoontes

Net als een rat heb ik ook een erg uitgebreid menu. Wij zijn beide omnivoren. Alles eters betekend dat. Het liefst eet ik natuurlijk noten en zaden maar bloemknoppen en sommige paddenstoelen lust ik ook erg graag. En als ik heel eerlijk ben, zeg ik tegen een heerlijk eitje of zelfs een jong vogeltje ook geen nee. Maar het aller makkelijkst vind ik die bakjes met een beweegbaar dakje erop die her en der zijn opgehangen en regelmatig worden gevuld. Dat maakt het voor mij wel een stuk makkelijker hoor. Want eigenlijk is het maar tobben, al dat eten zoeken. Er is steeds minder te vinden. Dat heeft natuurlijk grote gevolgen want ik trek dan weg naar plekken waar wel meer eten te vinden is. En die paar eekhoorns van ons die achterblijven besluiten vaak om hun eerste leg maar over te slaan. Want er is niks verdrietiger dan je eigen jonkies te zien sterven. ☆Voortplanting met een alleenstaande moeder

Eigenlijk, als alles perfect zou zijn, dan zou ik twee keer per jaar een nestje krijgen met ongeveer drie jonkies per keer. Mijn eerste nest zou tussen maart en mei geboren worden en mijn tweede tussen juli en september. Elk jaar weer. Maar ik heb dus het verstand om naar aanleiding van de omstandigheden te kunnen beslissen om dat jaar maar één keer een nest te krijgen. Dat doe ik dan in de tweede periode. Want dan is er sowieso meer voedsel te vinden voor een eekhoorn zoals ik.

Als ik besluit het erop te wagen en ik laat me bevruchten door een mannetje, dan ben ik 38 dagen in verwachting voor mijn bevalling kan beginnen. Die tijd gebruik ik om mijn nest op orde te maken. Dat mannetje is dan allang weer vertrokken natuurlijk. Ik ben gewend om alles alleen te doen.

Als mijn baby’s geboren zijn, moeten ze ongeveer acht a negen weken moedermelk drinken en al die tijd in ons nest blijven. Daarna mogen ze met mij mee naar buiten en zal ik ze proberen alles te leren wat ik weet. Die periode duurt maar ongeveer 6 weken en dan zijn ze al onafhankelijk. Das een duur woord voor mij niet meer nodig hebben. Een jaar nadat ze geboren zijn, kunnen ze zelf al kindjes krijgen. Zo snel gaat dat. Dat moet ook wel want ik als eekhoorn heb maar een levensverwachting van maximaal zeven jaar. Verreweg de meeste eekhoorns overleven hun eerste jaar niet eens. Het leven heeft ook zoveel gevaren voor mij.

Een Belg heeft in 2021 het nieuws gehaald omdat hij een camera in mijn nest heeft gehangen en daar een bevalling vast heeft kunnen leggen. Klik op de link om het zelf te zien: https://youtu.be/LClAwC2OFZ0



☆Levensgevaren
Nu vertelde ik eerder dat ik soms babyvogeltjes eet, maar grote roofvogels eten juist weer graag eekhoorntjes. Of voeren me aan hun baby’s. Marters lusten mij ook graag en zijn ook erg goed in bomen klimmen. Ook al zitten mijn nesten minimaal zes meter hoog, een marter draait daar zijn poot niet voor om. Hij kan zo ineens mijn hele nest leegeten terwijl ik eten aan het zoeken ben.

Ook autowegen zijn levensgevaarlijk voor mij. Ik probeer dan altijd zo snel mogelijk over te steken maar ja, die auto’s zijn nog veel sneller dan ik ben dus jaarlijks worden er erg veel eekhoorns doodgereden. Huisdieren zoals honden en katten zijn ook niet fijn. Daar waar de loslopende hond in het bos mij opjaagt en probeert te vangen, daar haalt de kat ook mijn nest leeg. En vaak niet eens omdat ze honger hebben maar die beesten vervelen zich gewoon en zien mijn baby’s als een speeltje.

En dan hebben we natuurlijk nog de bomenkap. Gelukkig zijn er wetten gemaakt om mij en mijn leefgebied te beschermen maar in praktijk blijkt dat die eigenlijk helemaal niet nageleefd worden. Er wordt niet aan gedacht of op gelet en als het misgaat krijgt ook niemand straf dus tja. Als ik merk dat mijn nest wordt verstoord, zal ik proberen mijn jonkies te verplaatsen naar een ander nest maar meestal is het al gebeurd voor ik er erg in had. Regelmatig worden bomen met een nest vol jongen omgezaagd en wordt er dan later gezegd: “oh, sorry, niet gezien!” Dan valt er meestal nog maar weinig te redden.


☆ Opvang in Lunteren

Over redden gesproken, er is één iemand, één mens die wereldberoemd is onder ons eekhoorns en dat is mevrouw Brigitte van Bennekom. Ken je haar? Moet je horen:

Het gebeurde die keer toen ik een foutje maakte. Er was een hond. Een hoop herrie. En van de andere kant nog één. Ik schrok en raakte in paniek. Ik vloog de boom in maar het werd zwart voor mijn ogen. Ik hoorde ook nog een roofvogel geloof ik en ik dacht dat mijn einde gekomen was.

Toch werd ik weer wakker in een donker en warm holletje. Ik heb erg veel geslapen om mijn ellende niet te hoeven voelen. Ik kon niet goed zien door wie of wat maar ik werd op mijn wenken bediend. Ik voelde dat het goed en veilig was daar. In het begin zat ik alleen in het donker maar later met meerdere eekhoorns in een soort kooi buiten. Daar heb ik die voerbakjes met zo'n beweegbaar dakje ook voor het eerst gezien en geleerd hoe ze werkte.

Na wat leek een hele poos daar te hebben gezeten werden we met zijn allen ineens weer terug naar het bos gebracht en vrijgelaten. Het was heel ergens anders als waar ik eerst woonde maar overal om me heen zag ik van die bakjes met bewegelijke dakjes dus het leek me verstandig om daar in de buurt te blijven. Die bakjes worden steeds weer gevuld en dat scheelt me een hoop eten zoeken. Hierdoor ik meer tijd heb om voor mijn kleintjes te zorgen. Toen ik later een andere eekhoorn vertelde over wat er met mij gebeurd was, vertelde hij me over mevrouw Brigitte van Bennekom uit Lunteren. Zij is een levende legende onder ons eekhoorns. Niet alleen verzorgd en vertroeteld zij zieke en gewonde eekhoorns. Zij komt ook op andere manieren voor onze rechten op. Na alles aangehoord te hebben wisten wij het zeker. Ook ik had dankzij haar een 2e kans gekregen. "Bedankt mevrouw van Bennekom. Ik zal mijn kinderen over u vertellen voor ze slapen gaan. Over de goede zorgen in uw veilige haven. Dan kunnen ze onbevangen dromen. Van een 2e kans mocht het soms mis gaan."


Was getekend, uw (echt niet) aaibare knaagdier uit de naadbossen,

De rode eekhoorn

(Geschreven door Paula Kok - Den Boer )

p.s. mevr. Van Bennekom bestaat echt en is de enige, puur op eekhoorns gerichte opvang in Nederland. Zij doet dit zonder enige vorm van steun van de overheid. Sterker nog, de wetten die de eekhoorn zouden moeten beschermen, werken haar tegen en zorgen voor erg hoge, steeds weer terugkomende kosten (voor ontheffingen) bovenop de gebruikelijke kosten voor de zorg van die diertjes. Gelukkig heeft ze wat donateurs maar wat zou ik het leuk vinden als dat er door dit verhaal wat meer zouden kunnen worden.
Als iedereen die dit verhaal leest iets over zouden willen maken, al is het maar 1 euro, dan zal dat een prachtig kado zijn zowel voor haar als voor mij. Maar natuurlijk bovenal voor de eekhoorntjes! Je kunt rechtstreeks overmaken naar "Eekhoornopvang Neder-Veluwe, NL63RBRB0778020185 o.v.v. eekhoorn verhaaltje" of je kunt de qrcode scannen welke tussen de fotos staat en via daar met ideal een betaling via mijn rekening doen. De code is 34 dagen geldig, daarna zal ik het totaal opgehaalde (met een kleine bonus uit eigen zak) ook overmaken. Alvast bedankt voor je moeite!
Delen = ook lief!

Hallo, ik ben een zonnebloem

Ik ben een hele grote, vrolijke noot die iedere tuin kan opleuken. Ik ben makkelijk, handig, lekker en mooi. Er zijn wedstrijden in wie mij het allergrootst kan laten groeien. Ieder jaar weer opnieuw. De allergrootste zonnebloem ooit gemeten was vijf en een halve meter hoog. Ik sta niet alleen heel vrolijk en gezellig, maar ik heb nog veel meer toepassingen voor mens en dier. Ik zou graag eens een boekje over mezelf, de Zonnebloem, opendoen. Heb je even tijd?

Oorsprong

Om te beginnen kom ik, de zonnebloem, oorspronkelijk uit Amerika maar, ik ben hier al zo lang dat ik volledig lijk te zijn ingeburgerd. Er zijn inmiddels ook heel veel soorten Zonnebloemen. Vaak gekweekt met een bepaald doel voor ogen. Een andere kleur, meerdere bloemen op één stengel, klein blijvende zonnebloemen, hangende hoofdjes en zelfs zonnebloemen die geen zaad meer maken. En ik? Ik ben de gewone ouderwetse huis, tuin en keuken zonnebloem. Aangenaam!

Familie

Wij zijn allemaal lid van de composieten familie. Dat is een heel grote familie waar ook de paardenbloem, de madelief, Camille, verschillende distels, Jacob kruiskruid, Sint-janskruid, boerenwormkruid, kaal knopkruid en nog heel veel andere bijhoren. Wat alle planten in deze familie gemeen hebben is dat de grote bloemkop eigenlijk een verzameling van heel veel, hele kleine bloemetjes bij elkaar is. Zo ook bij mij, de Zonnebloem.

Mijn naam

Mijn bloem lijkt op een zonnetje en je zou denken dat ik daar mijn naam aan te danken heb maar er is nog iets. Een trucje wat ik kan. Waardoor ik de eretitel zonnebloem met trots mag dragen. Ik wijs je namelijk met mijn bloemen precies de verschillende windrichtingen aan. Het begint met mijn dichte knop die heel de dag met de zon meedraait. Die is namelijk flexibel op zijn stengel. Van 's morgens als de zon opkomt in het oosten, tot 's avonds naar het westen waar de zon weer onder gaat. Aan het einde van de dag, draait die kop dan weer naar het oosten terug in afwachting van de volgende zonsopkomst, de volgende dag. Als mijn bloem eenmaal open is gegaan, verhard mijn stengel en blijft mijn bloem voor altijd op het oosten gericht. Bijzonder he? 


Insectensnack

Zoals ik al zei, is mijn bloem dus eigenlijk een heleboel kleine bloemetjes bij elkaar in één grote bloemkop. Er zit nectar en stuifmeel in elk bloemetje voor de hommel, bij of vlinder om van te komen snoepen. En dat doen ze dan ook. Ik word gelukkig graag en druk bezocht door vele verschillende insecten. 
De zaden

Ondertussen wordt onder de bloemetjes de zaadjes gevormd. Als mijn bloemkop uitgebloeid is, hoef je er maar met je hand over te wrijven om de bloemetjes eraf te laten vallen en de zaadjes zichtbaar te maken. Er kunnen wel honderden zaden uit één bloemkop komen. Pas op het allerlaatst voeg ik de olie aan de zaadjes toe waardoor die enorme kop uiteindelijk gaat hangen van al het extra gewicht. Ook hierom is het raadzaam om de bloemkop zo lang mogelijk aan de plant te laten zitten. Pas als de achterkant van de bloem wit gelig wordt, is het tijd de kop te oogsten. Als je dat zou willen natuurlijk. Ook als je hem eraan laat hangen heeft het de komende tijd nog veel meerwaarde voor de omgeving.
Goeie buren

Ik ben in verschillende stadia op verschillende manieren voedzaam of behulpzaam voor anderen in mijn omgeving. Dat begint al met waar ik mag groeien want los van dat ik de zon graag zie opkomen kan ik je vertellen dat pompoen, cannabis en maisplanten flink voordeel hebben aan mijn gezelschap tijdens het groeien. Omdat ik bijvoorbeeld insecten bij ze weglok of de wind voor ze opvang. Terwijl dat aardappelen juist nadeel hebben aan mijn aanwezigheid. Die belemmer ik in hun groei en ik zou ze zelfs ontvankelijker maken voor ziektes. 

Als je ruimtegebrek in je tuin hebt, zou je mij ook als bonenstaak kunnen gebruiken. Ik groei van april tot oktober en ben beresterk dus kan ik die paar klimbonen prima dragen. Dat ziet er nog grappig uit ook. 


Iedereen eet mee

Mijn gele bloemblaadjes zijn een uitnodiging voor insecten om zich tussen te verschuilen terwijl mijn bloemetjes de bestuivers bedienen. Het groene blad wat aan mij groeit kan als voer aan grazers gegeven worden en kleine vogeltjes en muizen eten graag wat van mijn zaden terwijl ze aan het rijpen zijn. 

Mensen vinden mijn zaden ook wel lekker geloof ik. Vroeger werden ze in olie gebakken en in zout gehuld voor kinderen om te snoepen. In sommige landen wordt dit trouwens nog steeds gedaan. Maar meer en meer worden mijn zaden gepeld en verwerkt in broden en salades. Superfood!

Ook worden mijn zaden geperst voor de olie die erin zit waar dan weer van alles mee gebakken of zelfs gefrituurd kan worden. Ik ben bijvoorbeeld nodig om margarine te maken. Zelfs mijn bloemkop zelf schijnt tegenwoordig gebakken of gestoomd gegeten te worden. 

Kippen vinden mijn bloemkoppen en zaden trouwens ook erg lekker. Ze gaan er meer of beter eieren van leggen en het heeft zelfs invloed op de kleur van de dooier.
Cirkeltje weer rond

Veel soorten gemengd vogelvoer bevatten ook mijn zonnebloempitten. En ze eten ze graag. Maar 1 zo'n zaadje he, dat maakt in het voorjaar met een beetje geluk ook gewoon weer een hele nieuwe grote zonnebloem om het verhaal weer van voor af aan mee te beginnen. 

Ik snap eigenlijk niet waarom niet iedereen een paar zonnebloemen in zijn tuin heeft staan. Is toch gezellig? En staat nog lekker vrolijk ook. En vele andere in de omgeving hebben er voordeel aan. Al was het alleen maar voor de eventuele wietplanten van een buurman haha.


Was getekend, je lange lummel de zonnebloem. 
Bron: Uit de pen gevallen

DierenTuin (tuinvogels)

Vroeger wilde ik als kind erg graag huisdieren, maar mijn moeder was onverbiddelijk. "Later, als je op jezelf woont, kan je net zoveel huisdieren nemen als je wilt, maar hier komen ze er niet in!" zei ze altijd tegen me.
Dus toen ik later op mezelf ging, je raadt het al, zat mijn huis binnen no-time vol dieren. Ik had honden en katten en konijnen en een cavia ook en parkieten en kanariepieten, een papegaai en zelfs even een tijdje een aquarium vol tropische vissen. Er werd in mijn vriendenkring vaak gegrapt dat ik nog maar 1 diersoort verwijderd was van "entree heffen" en een bordje "Artis" boven mijn voordeur. Dat was een mooie tijd. Onvoorstelbaar hoeveel liefde je van huisdieren kunt krijgen. Maar het was ook veel werk om goed voor ze te zorgen.
Naar mate ik ouder werd, kromp mijn "veestapel" op natuurlijke manier en kwam daar een gezin voor in de plaats. Nog veel meer liefde en nog veel meer werk ook trouwens, maar dat terzijde. De liefde voor dieren is er nog steeds. Daar is zelfs een liefde voor planten, bomen en natuur bij gekomen.
Nu zeurt mijn dochter om een huisdier. Ze wil een konijntje want die zijn zo lief! Nu had ik vroeger al moeite met de kleine hokken (dus liet ik ze veel los rondlopen in mijn huiskamer, ze zijn namelijk ook zindelijk. Net als katten) maar met wat we nu allemaal weten is het houden van een konijn in je achtertuin eigenlijk helemaal uit de gratie gevallen. Van geen bewegingsvrijheid tot krankzinnige eenzaamheid. Het is zielig en daarmee steeds minder acceptabel. Eigenlijk hangt er aan de meeste huisdieren tegenwoordig een negatief bijsmaakje. Vogels horen niet in een kooi. Geen enkel dier eigenlijk als je erover nadenkt.
Katten worden bestempeld als een enorme ecologische natuurramp.
Zelfs het hebben van een hond is uit milieuoverwegingen steeds minder acceptabel. Daarnaast mogen honden tijdens het wandelen niet eens meer losgelaten worden. Tussen maart en oktober zijn ze niet meer welkom op het strand en als ze tijdens het uitlaten een poepje doen, worden we geacht om dat met een plastic zakje op te ruimen.
En het zijn vleeseters dus de CO2-uitstoot voor het maken van een zak hondenvoer schijnt ook extreem te zijn.
Nu kan ik mij mezelf niet voorstellen zonder hond, maar verder zal het in mijn huis nooit meer de dierentuin worden die het vroeger geweest is.

Tegenwoordig richt ik me meer op wilde dieren. En dan met name de vogels in onze tuin. Het is een vreemd soort bevrediging om te weten dat ze bij ons in de tuin altijd wat te eten en drinken zullen vinden.
Het is ooit begonnen met dagelijks het restje zaad wat de papegaai niet meer op wilde eten, de tuin in te kiepen. Vast wel iemand die dat nog lust, dacht ik. En dat was ook zo. Voor een deel bestaat papegaaienvoer uit hetzelfde zaad als duivenvoer dus voor ik het wist zaten er dagelijks wat duifjes te wachten tot ik de papegaai zou voeren. En ja, dan is zo'n restje algauw te weinig dus dat werd dagelijks een schepje voor de papegaai en een schepje voor de duiven.
De papegaai is inmiddels ruim 2 jaar geleden, op de zeer respectabele leeftijd van 53 jaar aan haar einde gekomen, maar de duiven hebben hier totaal niets van gemerkt. Zij krijgen nog steeds elke dag een schep voer van me. En in de winter wel 4, 5 of 6 scheppen ook. Vogels schijnen dan 2 eetmomenten te hebben. S'middags vlak voor het donker wordt, om de nacht door te komen en s'morgens omdat ze zoveel energie verspeeld hebben aan s'nachts warm blijven. Want dat is waar het om gaat. Vliegen en eten kost energie, maar warm blijven nog veel meer.
In het begin gooide ik dat gewoon op de grond, maar mijn honden ontdekte dat al gauw en toen bleef er niets meer voor de vogels over. Dus heeft mijn man een voederplank gemaakt op ruim 1,5 meter van de grond aan een boom. Aan 2 kanten van de boomstam kan er nu door vogels (en slakken) op dagelijkse basis gedineerd worden. Ik weet niet of de boom hier heel blij mee is, maar we moeten allemaal wat inschikken om het samen gezellig te hebben, dus hij ook. Ik heb er zelfs een stenen bakje met water opstaan wat ik dagelijks probeer te verschonen. Al was het zomers maar tegen de muggen. Maar de vogeltjes waarderen het ook enorm. Het is hier dagelijks een drukte van jewelste in de tuin met al die vogels want je begrijpt natuurlijk wel dat het niet bij dat ene schepje duivenvoer is gebleven. Je hebt in mijn bericht over natuurlijke knutsels kunnen lezen dat ik ook graag zelf mezenbollen maak die ik in gardes aan mijn boom en schuur heb hangen. En stiekem koop ik ook altijd nog bollen bij de dierenwinkel. Ik ben nieuwsgierig of ze voorkeur hebben. Dus ik bied ze tegelijk aan en elke dag ontvang ik weer de complimenten dat de door mijzelf gemaakte duidelijk favoriet zijn. Daar zitten ze als eerste op. Daar zitten ze het meeste op. Daar wordt om gevochten. Allemaal kleine vogelcomplimentjes zijn dat. Vind ik leuk. Dus ik heb al lang geleden een mezenkastje opgehangen en dat werd bijna onmiddellijk bewoond. Zo ontzettend leuk om ze af en aan te zien vliegen en de baby's te horen roepen naar hun ouders voor eten, vlak voor ze uitvliegen.
Ze beginnen in september met zoeken naar een woning voor het nest van het jaar daarna. Ze schuilen er in de winter ook al regelmatig tegen weer en wind. Dus ik dacht ik hang er nog één op. De één hing aan een boom, de ander ging aan de schuur 5 meter verderop. Ik vermoed dat ze me toen hard uitgelachen hebben want mezen blijken zeer territoriaal te zijn. Ondanks dat er genoeg voer is. Ze kozen de beste en de andere bleef leeg. Die heeft na 2 jaar wachten dus maar een plekje in de moestuin gekregen. Al overwegen we nu wel weer om het nog eens te proberen, maar dan in de voortuin. Hopelijk is dat wel ver genoeg op afstand van de eerste. Met huisje drie wel te verstaan want huisje twee blijft natuurlijk op de moestuin nu. Met al dat nageslacht en solitaire gedrag zal er bij hen toch ook woningnood optreden? Ik heb door de jaren heen al zoveel kleintjes groot zien worden hier.

Mevrouwtje merel heeft bijvoorbeeld ook jaarlijks meerdere nestjes met kleintjes in onze haag. Daar heeft mijn man trouwens ook een huisje voor gemaakt volgens aanwijzingen van de vogelbescherming, maar mevrouw merel geeft toch de voorkeur aan een door haar zelfgebouwd nest dus dat huis staat nog altijd leeg.
Onder onze dakpannen is familie gierzwaluw gelukkig ook weer terug van weggeweest. We hebben zonnepanelen laten plaatsen dus ik vermoed dat het daardoor even lastig voor ze was. Maar ze zijn er sinds deze zomer gelukkig weer. Scheelt een berg met muggen in de slaapkamer kan ik je vertellen. Familie tortelduif heeft inmiddels alweer heel wat jaren geleden een vast onderkomen op onze regenpijp gecreëerd. Dat zijn van die slanke kleintjes met een zwart streepje in de nek. Familie holenduif is een stuk groter en dikker en heeft een olieachtige groene vlek in de nek. Die zitten alweer 3 jaar met een nest in de boom. De voerboom om het zo maar te zeggen.

We zijn nu aan het kijken waar we een mussenflat kunnen ophangen. Zij leven in groepen dus willen juist weer wel hun huisjes allemaal vlak bij elkaar. Ik las laatst een artikel dat we inmiddels 650 miljoen minder mussen in Nederland hebben dan zoveel jaar geleden. Reden genoeg om iets van huisvesting voor ze te realiseren. Bij ons zijn ze meer dan welkom. En zo bouwen we vrolijk verder aan onze "DierenTuin".

Afgelopen jaar was een verdrietig vogeljaar in onze tuin want het merelnestje werd voor mijn ogen door een kat uit de buurt stukgemaakt en leeggegeten. Had ze nou maar voor dat huisje gekozen wat wij voor haar gemaakt hebben.
Het vaste onderkomen van de familie tortelduif op de regenpijp is aangevallen en gesloopt door eksters die dit seizoen ook ineens in de buurt zijn komen wonen. Slimme, intelligente, zwart-witte beestjes uit de kraaienfamilie. Een herrie dat die kunnen maken zeg, geweldig! Maar wel vleeseters. Ik vermoed dat ook de jonge baby tortelduifjes daardoor zijn opgevreten. Het is de natuur. Ik weet het. Maar als ik het zie gebeuren ben ik toch een dag flink van slag.
Maar nu het eind november is, leg ik wel dagelijks een handje hondenbrokken op de tuintafel voor ze. Eksters moeten ook eten. En hopelijk eten ze dan iets minder andere vogels op. Al heb ik die gedachte wel vaak in mijn achterhoofd. Door de duiven te voeren, voer ik ook de roofvogels. Iedereen profiteert van dat kleine beetje voer wat ik strooi. Het zelfde geldt voor eventuele muizen of ratten die op het voer zouden kunnen afkomen. Lijkt me sterk hoor. Het is zo snel op. Maar je weet het nooit. Genoeg uilen en andere roofvogels die iedere dag/nacht weer op zoek zijn naar een smakelijk hapje. Of twee.

In een hoek van mijn tuin heb ik een vaste plantenbak waarmee ik aan het experimenteren ben op het gebied van natuur en milieu. Er groeit en bloeit van alles om de bijenwereld te plezieren. Vorig jaar heb ik daar, toen het zo sneeuwde, een aantal vetbollen ingegooid. Weg van de hond, maar makkelijk toegankelijk voor de vogels dacht ik. Daar is toen goed van gegeten, maar in de zomer kwamen er ineens planten op die ik niet gezaaid had. Wat dom dat ik daar niet aan gedacht had! Vogelzaad is wel echt ZAAD waar plantjes van komen! Ik laat ze maar staan. Kunnen de vogels het zaad vers van de plant eten. Ik kan het trouwens iedereen aanbevelen. Zaai eens een handje vogelzaad en laat je verrassen wat er opkomt. T zal je verbazen.

In de zomer gooide ik regelmatig groente en fruit wat te lang gelegen had in die plantenbak. Denk aan een geel geworden komkommer of een appel met een beurse plek. Ik snijd ze door midden en "de natuur" doet de rest. Grappig gezicht hoor, zo'n uitgeholde appelschil terugvinden en dan de putjes van de snavels die het leeggepikt hebben, te kunnen herkennen. Maar nu ik in de herfst halve appels neerleg, blijven ze onaangeroerd. Nu hebben ze liever pinda's en zonnebloempitten. Vetvoer voor isolatie tegen de kou.
Ik heb zelfs wel eens een hele bloemkool in de plantenbak gelegd. Gewoon om te zien wat er gebeurd. Het idee was dat daar dan insecten op af zouden komen en dat is dan weer voer voor de vogels. Of anders verteerd het en is het voer voor de wormen. Ook goed. Volgens mij heeft het gewerkt want ik zie de bloemkool nergens meer maar ik wou er toch maar geen gewoonte van maken. Ik heb een prachtig stukje natuur weten te creëren op die ene m² daar in de hoek waar ook smeerwortel, lavendel en zonnebloemen groeien. En nog een aantal kookkruiden ook. Multifunctioneel die plantenbak. Het is natuurlijk allemaal een beetje een domino-effect. Het is algemeen bekend. We slopen de planeet. Er is steeds minder natuur. Waardoor steeds minder insecten. Waardoor steeds minder vogels want tja, als er geen eten is, is er geen leven mogelijk ook. Daarom voer ik het hele jaar rond. Dat is ook al jaren het advies van de vogelbescherming ook trouwens. Ik wil de cirkel doorbreken. En ik houd van de vogels in mijn tuin. Ik leer steeds meer soorten kennen, maar voel me toch nog steeds een leek op dit gebied. Ik heb in ieder geval een stuk of 20 tortelduifjes die hier volgens mij allemaal geboren zijn en 15 kool- en pimpelmeesjes die dagelijks bij ons komen eten. Ook is er gelukkig weer een stelletje, meneer en mevrouw merel. Ondanks de slachtpartij van de zomer. En ook komt er een enkel roodborstje regelmatig even meepikken. Ik denk dan ook nog een vink te herkennen aan zijn roze/oranje kleur, zwarte dikke strepen op de vleugels en zo'n onwijs leuk en ondeugend kuifje op zijn kop. Daar komen er ook een aantal dagelijks van langs, maar daar twijfel ik nog regelmatig want was het nu een vink? Of een mus? En zo ja, wat voor één dan precies? Er zijn echt heel veel soorten weet ik inmiddels. Maar herkennen? Ik heb nog zoveel te leren op dit gebied.

De provincie Gelderland heeft nu (eind 2021) een actie voor haar inwoners. Als zij vogels een warm hart toedragen en bereid zijn een stukje van hun grond daarvoor in te richten dan wil de provincie ze daarin bijstaan door struiken als de kardinaalsmuts en de Gelderse roos en nog een aantal voor een kleine vergoeding beschikbaar te stellen. Inschrijven en je kan meeprofiteren.
Ook als je in een andere provincie woont kan je planten, struiken en/of bomen in je tuin zetten voor de vogels natuurlijk. Van vogelkers tot kruisbes. Ook zonnebloem en maarts viooltje kan gewaardeerd vogelvoer zijn. Alle bessen en ander fruit die wij lusten, lusten zij ook. Dus als je oogst, laat a.u.b. wat hangen voor je gevleugelde vriendjes. Dan eten zij vast ook weer een paar rupsen voor jou op en zo kunnen jullie elkaar dan helpen, toch?

Hoe dan ook, ik moet nu eerst van twee losse hoge konijnenhokken een konijnen maisonnettewoning zien te maken. Waar drie konijnen (twee vrouwtjes en één gecastreerd mannetje) in vier aparte, maar verbonden kamers en extra nog een buitenren eraan vast ook, met zijn allen samen kunnen gaan leven. Want mijn dochter wil een konijntje en ik ben mijn moeder niet.

Was getekend,
Uw hulp in de tuinhouding

Bron: Uit de pen gevallen

Drie natuurlijke knutsel ideeën, veel plezier ermee!

HOMMELHOTEL
Hommels overwinteren door een winterslaap. Als het te koud wordt, zoeken ze een plekje om zich te verstoppen en slapen dan tot het weer warmer wordt. Met onze mooie, moderne gebouwen en enorme opruimwoede vinden ze steeds minder plekjes om te overwinteren dus wil ik je graag instructies geven om er zelf één te maken.
Het begint met een stenen bloempot. Zo een met een gat in de bodem. Het mag best een flinke pot zijn. Je wilt hem namelijk vullen en dan op de kop, ergens in een hoekje van je tuin, tussen de planten in de grond duwen. Goed met de rand in de grond duwen zodat hij stevig staat. En dan laten staan en hopen dat hij gebruikt wordt.
De vulling bestaat uit 2 gedeeltes. Eerst een beetje mos tegen het gat en daaronder een heleboel stro.
De buitenkant van de pot zou eventueel nog opgeleukt kunnen worden met verf of stiften. Dat maakt voor de hommels niet uit. Zolang de binnenkant, maar ongemoeid blijft. Zij lekker slapen en jij je goeie daad weer gedaan. Zo makkelijk! Wel laten staan dan ook he.....niet meer aankomen.


VETBOLLEN VOOR VOGELS Al een aantal jaar maak ik de vetbollen voor de vogeltjes zelf. Ik heb standaard een vogelzaden mix in huis waar ik de tuinvogels regelmatig mee bijvoer. Gewoon gekocht bij een dierenwinkel. Niks bijzonders.
Het vet wat je nodig hebt om de bol bij elkaar te houden is gewoon frituurvet. Van die ongezonde die hard wordt als het afkoelt. De goedkoopste die je in de supermarkt kan vinden is prima. En neem ook gelijk een rits papieren bekertjes mee want die heb je ook nodig.
Ik heb dan ook altijd nog een pot pindakaas (100% pinda's met stukjes ) en een paar zakken gemengde noten of walnoten of wat je toevallig hebt liggen. Het is maar opvulling. En dan in elkaar zetten.
Pan op het vuur. De verhouding hoort 1-op-1 te zijn dus één kilo vet is ook één kilo zaad. Maar dan dus nog een beetje extra toevoegingen.
Smelt het vet in een pan, schep en roer de pindakaas erdoor, voeg het zaad toe en roer nog meer. Neem pan van het vuur, zet bekertjes op een dienblad en vul ze met een soeplepel of iets dergelijks met dit mengsel tot iets onder de rand.
Je zult zien dat het zaad naar beneden zakt en er een laag vet bovenop blijft. Hier verdeel je de grotere noten uit de zak gemengde noten over (of halve gekraakte walnoten) en duwt ze er een beetje in. Laat de bekertjes een paar keer met hun bodem op de tafel tikken om luchtbellen eruit te tikken en dan in de schuur afkoelen en uitharden.
Nu zit er vaak als je van die bolletjes koopt, zo'n groen netje omheen en daar is nogal wat over te doen geweest. Zouden gaan zwerven als afval, dieren zouden erin verstrikt kunnen raken, kortom die netjes zijn niet wenselijk in je tuin dus heb ik dat in mijn tuin opgelost door een aantal gardes (handmixers uit de keuken!) op te hangen. Dat zijn nu mijn vetbollenhouders. Werkt fantastisch! En staat nog grappig ook.
Eenmaal hard geworden tik je de vetbol zo uit het bekertje en schuif je tussen de draden van de garde. Het bekertje is klaar voor de volgende ronde.
Ik heb verschillende vetbollen hangen, maar deze is bij de koolmeesjes hier, duidelijk favoriet. Leuk om te doen, leuk om naar te kijken. Veel plezier!
PLANT EEN DENNENAPPEL
Na een wandeling in het bos, heb je misschien wel eens dennenappel meegenomen. Officieel mag het niet maar zolang het er maar één is zal niemand daar (hopelijk) een probleem van maken.
Mijn opa heeft me vroeger geleerd dat je met dennenappels het weer kunt voorspellen. Ze reageren op regen. Is het nat dan gaan ze dicht en drogen ze op dan gaan ze open.
Als je de volgende keer dat je zo'n dennenappel thuisbrengt, een potje aarde neerzet en de dennenappel er bovenop legt. Klein beetje aanduwen. Af en toe een heel klein beetje water erdoor laten druppelen en je zult verbaasd staan van hoe schattig er een nieuw dennenboompje uit zal groeien. Heb je zomaar een stukje bos in huis! Staat nog gezellig ook.

Bron: Uit de pen gevallen

Hai, ik ben Heermoes en van iedere plant die bestaat, heb ik denk ik de grootste en hardnekkigste reputatie van allemaal. Alles wordt zo opgeklopt, dat er inmiddels nog maar weinig waarheid tussen zit. Ze noemen me zelfs "tuindersverdriet" terwijl ik juist een cadeautje in vermomming ben. Hoog tijd dat ik je mijn verhaal vertel. Het Heermoes verhaal.
Ze noemen me, naast tuindersverdriet, ook wel kattenstaart of paardenstaart, maar mijn naam is Heermoes. Ik ben lid van de paardenstaartfamilie. Wij als familie zijn oerplanten en gaan terug tot voor de dinosauriërs. Grappig idee he, dat T-rex vroeger ook naar Heermoes keek.

Ik word ook een signaalplant genoemd, maar dat is onterecht. Al zou je feitelijk elke plant een signaalplant kunnen noemen, maar dat terzijde. Ik zou alleen op erg arme grond kunnen groeien maar niks is minder waar! Op een echt arme grond kan ik helemaal niet groeien. Heermoes gebruikt flink wat grondstoffen kan ik je vertellen. Vaak staan er om mij heen zelfs andere planten die juist weer vertellen dat het een rijke grond is. Beetje verwarring zaaien is altijd leuk.

Ik ben ook helemaal niet vervelend, ik kom je juist helpen! Ik maak het je makkelijk. Eerlijk waar. Als mineralen ( = voedsel voor planten) te ver naar beneden zakken in je bodem, dan kunnen je andere planten er niet meer bij. Ik ga daarom met mijn erg diepe wortels, die mineralen voor je opdiepen en breng ze via mijzelf weer naar boven. Is dat niet handig en lief? Dat is de hulp van Heermoes.
Mijn wortels kunnen tot wel 6 meter diep groeien dus pluk en trek gerust aan mij, het meeste kunnen jullie toch helemaal niet bij. En daarbij komt, die groene sprieterige planten, dat is maar de helft van mijn bestaan. Dat is namelijk het mannelijke deel van mij. Er is ook een vrouwelijk deel. En eigenlijk is mijn vrouwelijke deel de aanstichter van alles terwijl het mannelijke deel er steeds op wordt aangekeken. Kennen jullie mijn vrouwelijke deel? Hebben jullie dat al eens gezien? Zij steken hun kop op in het vroege voorjaar. Een soort bleke, wit-gelige, alien-achige kopjes die eenzaam en verloren, her en der, een cm of 10 a 15 boven de kale grond uitsteken. Je ziet ze bijna niet hoor, zo'n mooie schutkleur hebben ze. Maar als je ze aanraakt lossen ze ineens heel veel poeder, POEF! En dan na een tijdje komen de mannelijke delen uit alle hoeken en gaten gekropen. Dat is Heermoes.

Onschuldige kerstboom-achtige plantjes. Ze lijken zich een weg naar boven te boren door de vaak harde grond heen. Zodra ze bovengronds zijn groeien er sprieten uit zoals haar op een kattenstaart. En dan begint de lol want jullie mensen gaan dan in de aanval op die groene sprieten. Jullie plukken en trekken en bemesten en dekken af en strooien en spuiten allerlei chemicaliën en draaien uiteindelijk bijna door omdat "deze plant niet uit te roeien is" terwijl ik compleet in een deuk lig! Jullie doen zo moeilijk. Zoveel moeite voor niets. Neem van mij aan dat als je in het vroege voorjaar van die bleke kopjes ziet, je eigenlijk al weet dat je mij dat hele jaar zeker nog niet weg zult krijgen. Zo werkt dat met heermoes. Laat het los en ontspan. Om van mij af te komen, moet je denken aan een meer-jaren-plan.
Al begrijp ik werkelijk niet waarom je me kwijt zou willen hoor. Ik ben minstens zo functioneel als de brandnetel. Alleen ik prik niet.
Je kan me eten. Ik heb eens een recept gezien waarbij ze mij gebakken en met veel zout bestrooid, serveerde. Zou ik een vervanger voor zeekraal kunnen zijn. Een lekkere snack. Maar er zijn ook berichten dat ik giftig ben. Met name voor andere planten maar ook paarden die grote hoeveelheden van mij binnenkrijgen knappen daar niet echt van op. Dat is ook Heermoes.
Je kan me drinken door thee van me te zetten. Heermoes thee. Of mengen met andere kruiden natuurlijk.
Er worden mij ook medicinale eigenschappen toegeschreven op het gebied van hart, bloed en bloedvaten maar ook herstel en genezing van wonden. Ook dat is Heermoes.
Je kan me gebruiken om je bodem te verbeteren en zelfs als plantenvoeding.
Je kan namelijk ook gier van mij maken om je gewas te versterken en plagen te voorkomen. Net als met brandnetel en smeerwortel. Heermoesgier. De krachtige bestanddelen worden dan losgeweekt en overgenomen door het water. Een soort thee zo je wil, maar dan voor je plantjes. Vinden ze lekker. Nu ja, de meeste dan. Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen. Daarom, Google maar eens. Recepten en ideeën met mij genoeg te vinden om eens uit te proberen. Voor je het weet is je tuin leeg terwijl jij nog meer wou hihi. Wie had dat gedacht? Een Heermoes tekort.

Maar zonder gekheid lieve mensen, ik, Heermoes, ben een vriendelijk plantje. Ik doe niemand kwaad. Ik heb maar 1 doel in het leven en dat is dat ene mineraaltje op te diepen en op een hoger niveau weer aan de grond toe te voegen. Zodra je tuin er genoeg van heeft, verdwijn ik vanzelf weer. Zelfs als je helemaal niks doet. Het duurt alleen een (flink) aantal jaar. Wil je dat proces versnellen dan kan je zelf mineralen toevoegen aan je bodem door zelfgemaakte compost toe te voegen. Maar dan nog heeft wat je nu doet, geen effect op morgen. Mijn groene slierten zullen blijven groeien omdat die bleke kopjes dat in het voorjaar bepoederd hebben. Als je genoeg mineralen toevoegt, dan heb je volgend jaar geen vrouwelijke bleke kopjes meer van mij en wordt de cirkel daar op dat punt doorbroken. Zo werkt dat met Heermoes.
Maar als je nu helemaal geen zin hebt om mij te proeven of te proberen of gier te maken of wat dan ook, maar je wil toch van mij af? Gebruik me dan als mulch. Heermoes mulch. Knak me om en laat me liggen. Ik zal vanzelf verteren en alles weer teruggeven aan de aarde en intussen dek ik de aarde nog mooi af om hem te beschermen ook. In het verhaal "het nieuwe tuinieren" kun je meer lezen over de zin en onzin van mulchen. Ik ben daar echt een hele goeie voor.

Je kan ook gras zaaien of matten rollen daar waar ik groei. Dan val ik niet meer op en zal ik door het regelmatig maaien ook uitgeput raken. Al zeggen ze wel dat gras lastig kiemt in mijn buurt, ik pas me makkelijk aan dus dat is het proberen zeker wel waard.
Maar boven al ben ik echt geen grote dreiging! Ik word niet steeds groter of almaar meer, ik neem je tuin niet over. Ik verdruk of verjaag niemand. Zo werkt Heermoes dus niet.
Ik heb een missie. Een doel. En als dat doel bereikt is dan ben ik weg. En komt de volgende je weer plagen. Want zo werkt het nu eenmaal in de natuur. Dus kop op. Alles komt goed. Beloofd!

Was getekend, je plaaggeest, de Heermoes.

Bron: Uit de pen gevallen

Hallo, ik ben een egel.

Ik ben een ongelofelijk eigenwijze pechvogel die hard op weg is om kind van de rekening te worden. Voor mij komen de klappen echt van alle kanten en ik ben eigenlijk niet (meer) in staat om ze op te vangen. Mijn verhaal is daarom een verdrietig verhaal maar ik wil het toch graag vertellen. Straks ben ik er niet meer en zijn mijn verhalen het enige wat er nog van mij over zal zijn. Daarom, alsjeblieft, sta mij toe mezelf aan je voor te stellen.

Om te beginnen ben ik een zoogdier. Wat betekent dat ik levend geboren word uit de buik van mijn moeder. Zij is vaak net geen 40 dagen in verwachting en krijgt dan een nestje van meerdere baby's tegelijk. Minimaal drie, maar soms wel tien baby's in één worp. Dat is veel he? Vooral als je je bedenkt dat we de eerste twee maanden volledig afhankelijk zijn van haar voor eten. We drinken dan melk van haar borst. Daarna neemt ze ons nog een tijd mee op sleeptouw om ons te laten zien wat en hoe we kunnen eten en waar we het zouden kunnen vinden natuurlijk. Uiteindelijk, als zij vindt dat we er klaar voor zijn, verstoot ze ons en moeten we het verder zelf uitzoeken. Egels zijn solitaire dieren. We zijn graag op onszelf.

Onze papa kennen we niet. Die kwam op een mooie avond om mama met een hoop rumoer te bevruchten, maar ging daarna snel weer verder. Onze papa is een heuse scharrelaar. Hij wandelt grote afstanden op zoek naar voedsel en vruchtbare vrouwtjes. Hij gaat met niemand een vaste verbinding aan en dat is maar goed ook want we sterven in ontzettend grote aantallen. Dat onze papa zo stevig doorstapt en niet eenkennig is, is denk ik de enige reden dat we nog niet uitgestorven zijn. Want het gaat hard. Erg hard kan ik je vertellen.
Het begint al met mijn eten. Ik ben echt niet moeilijk hoor. Ik lust erg veel. Van slakken, regenwormen, pissebedden, oorwormen en allerlei soorten kevers, torren, larven en rupsen tot zelfs eieren en babyvogeltjes en andere kleine diertjes zoals muizen en mollen enzo. Je ziet, het is uitgebreid, maar wel allemaal vlees. Ik ben namelijk een echte vleeseter, carnivoor noemen jullie dat. Alleen ben ik niet echt een jager. Dat is ook helemaal niet handig met mijn figuur. Ik ben meer een aaseter. Wat ik tegenkom, dat laat ik me zeker smaken. Je kunt me zelfs horen smekken als ik eet.

Wat ik ook ben is een nachtdier. Overdag slaap ik en 's avonds als de zon ondergaat, ga ik aan de wandel op zoek naar voedsel.
Ik ben ook een territoriaal dier. Dat betekent dat ik een vast gebied heb met onzichtbare grenzen waar ik in woon. Voor onze vaders is hun gebied tot wel 30 hectare groot, maar ook onze moeders hebben een territorium van ong. 5 hectare hoor. Alleen omdat zij voor haar jonkies zorgt, kan ze niet te ver van huis en is daardoor wel honkvast te noemen. Maar het mooiste is dat wij egels eigenlijk nooit lelijk tegen elkaar doen als het over territorium gaat. Verschillende territoriums van verschillende egels kunnen elkaar prima overlappen. We maken geen ruzie en vechten daar ook niet om. We zorgen gewoon dat we elkaar niet tegenkomen door op verschillende tijden naar dezelfde plek te gaan. Wel zo handig ook want ruzie maken dat kost energie die we niet kunnen missen. Wij hebben onze energie allemaal nodig om voedsel te zoeken want dat wordt steeds lastiger terwijl we het erg hard nodig hebben.

Er is namelijk nog iets wat mij bijzonder maakt. Ik houd een heuse winterslaap. Nu wordt het daar al een beetje lastig want de temperatuur buiten bepaalt wanneer mijn winterslaap begint, maar mijn lichaamsgewicht bepaalt of ik dat overleef. Het is namelijk zo dat mijn mooie stekelvacht erg slecht isoleert. Ik kan daardoor niet goed tegen de kou. Als de temperatuur buiten onder de 12 °C komt, is het voor mij te koud. Daarom begin ik eerder al met het maken van een enorm bladernest want heel veel bladeren op elkaar, isoleert erg goed. Als het dan te koud voor mij wordt, kruip ik erin en rol me op en hoop dan aan de andere kant van de winter weer wakker te worden. Zo'n slaap gaat trouwens wel iets verder dan een gewone dagslaap die ik normaal doe. Daar waar ik normaal een hartslag van rond de 190 slagen per minuut heb en ik 36 °C warm ben, zakt dat tijdens mijn winterslaap terug naar 20 slagen per minuut en 10 °C. Ik adem dan nog maar eens in de paar minuten. Het lijkt dus veel meer op een coma dan op een schoonheidsslaapje.
Het bijzondere is dat jullie mensen ons ook naar andere delen van de wereld hebben gebracht en daar waar het warmer blijft, doen wij helemaal geen winterslaap. Het leven is dan veel relaxter! Hier in dit deel van de wereld moet ik in gemiddeld 7 maanden genoeg eten voor 12 maanden, maar die stress hebben we in warmere landen dus helemaal niet. Een klein beetje jaloersmakend is dat wel. Maar daar hebben ze vast weer andere problemen denk ik dan maar, want ik voel me thuis in dit deel van de wereld.
Als ik niet kan zorgen dat ik vóór mijn winterslaap tenminste 700 gram weeg, ben ik sowieso ten dode opgeschreven. Ik word dan veel te vroeg wakker en kan pas weer verder slapen als ik eten gevonden heb. Terwijl de meeste insecten pas eind april weer beschikbaar zijn.

Problemen, daar heb ik er meer dan genoeg van:
Ik eet insecten, maar we weten inmiddels allemaal dat die in rap tempo aan het verdwijnen zijn.
Ik scharrel graag rond in jouw achtertuin, maar die sluiten jullie bijna allemaal hermetisch af. Ik kan er niet meer in!
Ik heb bladeren nodig om een nest te maken, maar die ruimen jullie allemaal op als jullie je tuin "winterklaar" maken.
Jullie hebben inmiddels overal wegen aangelegd en rijden als gekken. Er worden jaarlijks vele egels doodgereden.
Jullie vergiftigen het kleine beetje voer wat voor mij overblijft (denk aan slakkenkorrels bv.)
Jullie vergiftigen je tuin waardoor insecten dat gif binnenkrijgen .... en wij als we ze eten dat ook weer binnenkrijgen.....(denk aan Roundup of zout en azijn voor schone tegels e.d.)
Jullie hebben vijvertjes in je tuin waar ik niet uit kan komen als ik er per ongeluk inval. Jaarlijks verdrinken er onbedoeld erg veel egels op die manier.
Ik kan niet springen of klimmen. Wel zwemmen, maar ook niet te lang.
Als ik koemelk o.i.d. drink, ga ik aan de diarree en sterf een langzame dood terwijl veel van jullie dat met de allerbeste bedoelingen nog steeds voor me neerzetten.
Als ik egelvoer eet, krijg ik niet genoeg calorieën binnen en haal ik het einde van mijn winterslaap niet. Dat voer is ongezond! Het is net zo ongezond voor mij als voor jullie elke dag alleen maar patat eten. Maar ook hier zie ik dat er weer misbruik gemaakt wordt van jullie goede bedoelingen.
Er zijn zelfs heel slechte, rieten huisjes te koop waar ik gegarandeerd met mijn stekels klem kom te zitten met de dood tot gevolg.
Als jullie een net over je struiken gooien om de vogels te weerhouden je oogst op te eten, raak ik met mijn stekels verstrikt in dat net....en zal ook sterven.
Kortom het is een wonder dat we niet allang uitgestorven zijn als je dit lijstje zo bekijkt.

Toch zijn er genoeg dingen te verzinnen die jullie kunnen doen om ons te helpen:
Maak verschillende doorgangen onder je schuttingen. 15 cm doorsnee is voldoende ruimte voor mij om doorheen te gaan. Hoe meer doorgangen, hoe beter. Ook tussen jou en je buren hoor!
Voer kattenvoer aan mij. (Geen vis!)Zet 's avonds een schaaltje water en een schaaltje voer voor mij klaar. Er zijn zelfs speciale voederstations te maken zodat alleen ik er nog maar van kan eten.
Ruim je tuin NIET op. Laat bladeren liggen of veeg ze op een hoop, maar gooi ze a.u.b. niet weg.
Stop onmiddellijk met het gebruik van gif in je tuin.
Maak een loopplank o.i.d. in je vijver zodat ik er gemakkelijk uit kan lopen als ik er toch per ongeluk in val.
Deel dit bericht met al je vrienden
De allerbelangrijkste in dat rijtje is misschien wel dat als je overdag een egel ziet, dat nooit goed nieuws is. Ga dan a.u.b. niet zelf rommelen, maar bel direct een egelopvang of dierenambulance. Zij zijn de enige die misschien nog iets voor me kunnen doen op dat moment.
Ergens anders op dit forum vind je alle egelopvangen in nederland per procincie verdeeld.

Geen vrolijk verhaal he? Ik had je gewaarschuwd. Ik vind het ook niet leuk maar meer kan ik er niet van maken. Ik ben onderdeel van een systeem wat aan alle kanten gesaboteerd wordt. De meeste van jullie hebben het helemaal niet in de gaten. Sommigen van jullie proberen nog iets met de allerbeste bedoelingen, maar worden in de maling genomen, waardoor ik er uiteindelijk nog niks mee opschiet.

Er is één ding waar jullie allemaal wel trots op mogen zijn. En dat is "de egelbescherming". Die hebben jullie voor mij opgericht. Daar ben ik zo trots op! Daar zitten de mensen die echt weten wat goed of slecht voor mij is. Ze hebben een website met veel tips, trucs en suggesties opgezet en ik zou jullie willen vragen allemaal regelmatig even een kijkje te nemen om te zien waar je nog dingen kunt verbeteren voor mijn voortbestaan. Want eerlijk is eerlijk mensen, ik ben nog niet klaar om uit te sterven. Ik vind het leven nog veel te leuk.
Misschien moet ik aandringen dat je iets minder tuiniert en iets meer natuurt. Mijn lot ligt in jouw handen. Jullie handen.
In mijn ideale wereld mogen tuinen niet afgesloten worden en wordt "je tuin winterklaar maken" ten strengste verboden. Bestaat er geen gif meer tegen insecten of ongewenste planten en mogen mensen op een hoge uitzondering na, alleen nog maar met daglicht autorijden.

Alsjeblieft, ik smeek je, heb mij lief en koester mij. Ik weet zeker dat je ons gaat missen als wij er niet meer zijn! Maar dan is het echt te laat hoor.

Was getekend, je pechvogel, de egel.

Filmpje van de egel

Bron: Uit de pen gevallen

Goeiedag, ik ben de Smeerwortel. De Gewone Smeerwortel noemen jullie mij.

Gewoon. Gewoon! Pffft. Dat is eigenlijk wel een belediging. Ik ben helemaal niet gewoon. Je bent zelf gewoon! Ik ben juist hartstikke bijzonder. Stom mensenvolk ook. Ze snappen er niks van! Maar goed, kom maar. Geef me een paar minuutjes. Dan zal ik je vertellen hoe ik, de Smeerwortel, alles behalve gewoon ben. Ik ben namelijk één van de planten die de wereld gaat redden. Echt hoor. En november is omgedoopt tot mijn maand, maand van de Smeerwortel zeggen ze. Geen idee waarom, maar laten we daar geen tijd aan verspillen. Ik heb al zoveel te vertellen.



Zo sterk als een smeerwortel

Om te beginnen ben ik, de Smeerwortel, beresterk. Ik heb niet veel aanmoediging nodig om te groeien. Ik stel ook niet echt veel eisen aan de grond eigenlijk. Ik word vaak onkruid genoemd, maar dat bestaat niet. Dat weten we al, toch?

Ik groei vanuit mijn wortels met steeds weer nieuwe uitlopers. Een uitloper is eigenlijk niet meer dan een arm die uit de grond omhoog komt en aan het einde een hand waar de trosjes bloemen aan een soort van vingers groeien. Rare vergelijking eigenlijk, maar het is voor de beeldvorming dus vergeef me. Want ik weet eigenlijk wel zeker dat jullie mij, de Smeerwortel, allemaal kennen en regelmatig zien ook, maar op de een of andere manier herkennen jullie mij niet. Terwijl ik net zo veel voorkomend ben als mijn vriend de brandnetel. Alleen ik prik niet. Ik heb een ander maf trucje. Ik behoor namelijk tot de ruwharige familie en dat wil zeggen dat minuscule haartjes op mijn smeerwortelblad en stengel mij plakkerig of stroef maken. Als mijn stengel ergens tegenaan groeit, blijft hij hangen. De andere plant helpt mij dan om overeind te blijven. En die steun kan ik, de smeerwortel, goed gebruiken. Mijn bloemen zijn namelijk heel diep waardoor insecten flink hun best moeten doen om onderin te komen waar al het lekkers verstopt zit. Je ziet vaak heel de plant schudden als er weer iemand probeert te snoepen. Vaak ook gecombineerd met een beetje nijdig gezoem. Als jullie mensen dat zien, laat ik jullie vaak grinniken. Smeerwortel humor is dat.



Smeerwortelbuffet

Al zijn er steeds meer insecten die slim genoeg zijn om gewoon van buitenaf een gaatje in mijn smeerwortelbloem te bijten om er zonder worsteling gemakkelijk van buitenaf bij te kunnen. Dat noemen ze evolutie geloof ik. Prima hoor. Ik, de smeerwortel, heb daar geen moeite mee. Die bloemen zijn toch maar voor eenmalig gebruik. Ik maak steeds weer nieuwe. Ik heb zoveel lekkers te bieden en er zijn steeds minder insecten om ervan te genieten. Het zou toch zonde zijn als ik het zou moeten verspillen.



Bij-vriendelijke smeerwortel

Er is tegenwoordig zoveel te doen om insecten. Zoveel mensen die hun best doen voor een "bij-vriendelijke" tuin dat ik werkelijk waar niet snap waarom de smeerwortel niet in elke tuin een vast plekje heeft weten te bemachtigen. Ik ben eigenlijk een soort van zwaailamp in je tuin. Ik begin in het vroege voorjaar al met mijn buffet en ga tot het late najaar door. Dat is al gauw een maand of 7 he?!? Die paardenbloem houdt het na 2 maanden vaak al voor gezien. Maar ik? Ik maak constant nieuwe bloempjes om te garanderen dat insecten altijd iets te eten zullen vinden. Maand na maand na maand na maand. Bij-vriendelijker dan de smeerwortel bestaat geloof ik niet. Toch blijven jullie maar roepen dat ik onkruid ben en de gewone smeerwortel heet. Pffft.



Smeerwortelgeschiedenis

Heel vroeger, in de tijd van de Grieken en de Romeinen, toen was het wel anders. Zij wisten de smeerwortel wel op waarde te schatten. Zij kweekten toen al vele plantjes van mij. Niet voor de bijen hoor. Dat speelde toen nog niet zo. Nee, ze hadden in de gaten dat ik medicinale waarde had. Ja, ja. Het stopt niet bij de bijen hoor. Ik heb nog veel meer nut. En zij wisten dat. Toen al! Nu lijkt iedereen dat te zijn vergeten. Enkele uitzonderingen daargelaten natuurlijk, maar zo algemeen goed als de smeerwortel reputatie toen was, daar is niks meer van over. Onkruid, dat is alles wat ik nu nog naar mijn hoofd krijg.

Smeerwortel als medicijn

Toen wisten ze nog dat ik, de smeerwortel, een bijna magische relatie heb met botten en gewrichten. Met een kompres of zalf van of met mij konden botbreuken sneller genezen en werden pijnlijke gewrichten snel weer pijnvrij en soepel. Nog steeds hoor. Maar het wordt bijna niet meer gebruikt. Jullie hebben mijn werkzame bestanddelen op een onnatuurlijke manier nagemaakt en dat stoppen jullie nu in jullie middeltjes. Mij hebben jullie niet meer nodig. En eer voor het geven van het idee, krijg ik ook niet. Terwijl vroeger jongens, vroeger was alles zoveel beter. Toen had de naam smeerwortel nog aanzien.

Neem nu de middeleeuwen. Toen wisten ze mij zelfs te gebruiken voor mijn samentrekkende kwaliteiten en werd ik ingezet om maagdenvliezen te herstellen. Dat waren nog eens tijden! Eigenlijk is het enige wat daar nog van over is in mijn Latijnse naam terug te vinden. Mijn 2e naam is namelijk "officinale" wat "uit de apotheek" betekent. En die geven ze niet zomaar aan iedereen. Ga maar eens kijken, het internet staat vol met mijn medicinale toepassingen. Smeerwortel als medicijn.

Smeerwortelconsumptie

Er zijn ook mensen die thee van mij zetten of zelfs stamppot van mijn bladeren eten, maar ik weet niet of dat nu echt zo handig is. Ik identificeer me toch meer met medicijn dan met voedsel als het om jullie mensen gaat. Ik bevat stofjes waar jullie lever niet al te vrolijk van wordt. Maar ik wil niet negatief doen dus kijk maar. Je mag het uiteindelijk helemaal zelf weten natuurlijk. Ik heb het nu in ieder geval een keer gezegd.

Smeerwortel als luchtverfrisser

Weet je waar ik ook zo geweldig goed voor ben? Voor de lucht. Ik ben namelijk een echte CO2 liefhebber. In grote massa's haal ik dat uit de lucht en maak er via mijn blad weer heerlijke zuurstofrijke lucht van voor jullie om in te ademen. Ik filter zelfs nog allerlei andere viezigheid uit de lucht ook. Dat gaat vanzelf hoor, daar denk ik niet echt over na. Los van insectenvoer en mensenmedicijn ben ik dus ook nog een luchtverbeteraar.

Smeerwortel mulch

En als je dacht dat het nu wel klaar was, nee hoor. Want ook je bodem is dol op mij de smeerwortel. In het verhaal over het nieuwe tuinieren hebben jullie geleerd over mulchen, nu, daar ben ik dus ook ontzettend goed voor he. Echt hoor. Ik maak geen grapje. Pluk mijn blad en leg het op de blote of kale aarde. Ik zal langzaam verteren en onderwijl de aarde beschermen tegen uitdroging. Ik zal het voeden met mijn voedingsstoffen want ook de bodem en haar bewoners mogen graag van mij eten. Iedereen is dol op smeerwortel!

Zo zie je maar, bodemverbeteraar, luchtzuiverend, medicinaal hoogvliegertje, bij-vriendelijk. Zoveel goede kwaliteiten. En ik ben nog mooi ook met mijn trosjes bloemen die qua kleur kunnen variëren van wit, roze, paars tot blauw aan toe. En toch noemen jullie mij gewoon. Gewone smeerwortel.



Doe-het-zelf met smeerwortel

Doe mij en jezelf nu gewoon een plezier en kijk eens in je omgeving of je mij ergens ziet staan. Breek dan eens een stengel met een klein stukje wortel af en begraaf die thuis in je tuin of in een plantenbak ofzo. Dat maakt voor de originele smeerwortelplant geen verschil. De wortel is groot zat. Moet jij eens zien wat voor moois er dan in het voorjaar opkomt. Hoelang je daar plezier van hebt en hoeveel insecten er dan op af komen. Ik ben een vaste plant dus eenmaal in je tuin zal ik jaar na jaar terug blijven komen. Om je bijen te voeren en je lucht te zuiveren. En als je later oud en stram wordt, denk je hopelijk nog eens terug aan dit verhaal en kan ik misschien nog wel veel meer voor je betekenen.

Was getekend, je manus-van-alles, de smeerwortel

Bron: Uit de pen gevallen

Hallo, ik ben een mug.

Ik houd je uit je slaap, drink je bloed, geef je jeukende bultjes op je huid en vieze vlekken op de muur als je me doodslaat, maar toch ben ik niet alleen maar vervelend. Vind je het leuk als ik iets over mezelf vertel?
Muggen zijn namelijk ook best bijzonder.

We prikken in alle soorten en maten daar blijven jullie over muggenziften

Om te beginnen zijn er heel veel soorten van mij, grote en kleine muggen, dikke en dunne muggen, en kom ik over de gehele wereld voor. In sommige landen brengen mijn soortgenoten ziektes over zoals de malariamug en de tijgermug. We worden daarom als de dodelijkste insect ter wereld bestempeld. Stoer he? Die tijgermug probeert zelfs de oversteek naar hier te maken, al zijn jullie mensen het daar niet helemaal mee eens geloof ik.

Wie ben ik

Ik ben de gewone huis, tuin en keuken mug. Een vrouwtje om precies te zijn. Die irritante, die je nachten uit je slaap kan houden met mijn irritante gezoem. Er gaan een hoop fabels over mij rond. Daar moet ik erg om lachen. Maar ik zou graag van deze gelegenheid gebruik maken om eens wat meer muggenfeitjes de wereld in te helpen.



Kraamkamers

Wist je bijvoorbeeld dat het allemaal begint met een laagje water? Daar leg ik mijn eitjes in en als het 20°C of warmer is dan komen ze binnen 24 uur ook alweer uit. Moet je eens nagaan hoeveel muggen generaties dat in één goede zomer kan opleveren!

In een vijver of sloot dienen mijn eitjes en larven ook als voedsel voor velen, maar in een scheve dakgoot of vergeten emmer ergens in een hoekje van de tuin, met bijvoorbeeld een laagje regenwater, bouwen wij al snel een kraamkamer op topniveau. Een muggen fokkerij!



Zwangerschap

Nog een leuk feitje is dat alleen wij vrouwtjes maar bloed kunnen drinken. We prikken dan door je huid, spugen er een beetje gif in om het bloed te verdunnen en zuigen er dan een portie bloed uit. Het beetje gif wat we nodig hadden om het bloed eruit te krijgen, blijft achter en geeft je die jeukende bultjes. Al gaan ze pas echt jeuken als je eraan komt natuurlijk. Afblijven is en blijft echt het allerbeste!

Wij vrouwtjes muggen hebben dat beetje bloed nodig om de ontwikkeling van onze eitjes in gang te zetten. Goed prikken duurt 50 seconden. Goed drinken 2,5 minuut. Ik kan in 1 keer klaar zijn als ik ongestoord mijn gang kan gaan, maar vaker wordt het proces verstoord en moet ik dus meerdere keren terugkomen voor ik genoeg heb.

Geboorte

Wij muggen doorstaan een complete gedaanteverwisseling. Zoals zoveel insecten trouwens. We worden geboren als larven. Dan eten we ons vol en verpoppen om vervolgens als mug weer tevoorschijn te komen. Maar eenmaal een echte mug, dan kan onze eigen moeder ons niet eens meer herkennen. Zo groot is de verandering.

Wist je dat muggen maximaal maar 50 dagen oud worden? Als het kouder wordt en echt gaat vriezen, blijven alleen de eitjes over. Die wachten tot het warmer wordt zodat ze uit kunnen komen en het verhaal weer van voren af aan begint. Een muggen leven.



De jacht

Een ander fabeltje gaat over hoe we jullie vinden. Velen van jullie denken nog steeds dat wij muggen op licht afkomen. Een logische gedachte als je ziet wat er allemaal om een brandende lamp heen zoemt op een avond, maar het klopt dus niet.

Dat spul wat jullie uitademen, koolstofdioxide, dat is wat ons aantrekt. Daar komen we op af. Wij muggen zijn echte CO2 lovers! En als wij muggen er dan meer tegelijk van jullie vinden dan gaan wij kijken wie het warmst is. Wij muggen zijn erg goed in het voelen van temperatuurverschillen. Het kleinste verschil is voor ons al merkbaar en hoe warmer, hoe beter. Dus die 0,01°C verschil merken jullie niet maar is voor ons muggen doorslaggevend.



Voorkeuren

Lange mensen en zwangere vrouwen hebben ook onze voorkeur omdat ze meer CO2 uitademen.

Wij muggen zijn ook gek op vieze geurtjes zoals zweetvoeten of oude kaas! En het is inmiddels ook bewezen dat wij muggen een voorkeur hebben voor bierdrinkers en mensen in zwarte kleding.

Sommige medicijnen in jullie bloed willen wij muggen niet doorgeven aan onze kleintjes dus dan vliegen wij jullie ook voorbij al willen we soms bij twijfel toch nog wel eens één keer proeven. Over het algemeen ruiken wij muggen het al van een flinke afstand.

10 Tips & trucs voor muggen

Er zijn nog wel meer dingen die je kan ondernemen om minder last van ons muggen te hebben. Ik zal er eens een paar bespreken:

1. laat eens ergens een wespennest zitten. Wespen eten heel veel en heel graag muggen.
2. ook een vleermuis eet honderden muggen op 1 nacht dus ergens een nestkast voor ze ophangen of ander gastvrij of uitnodigend gedrag voor vleermuizen is slim, en aan te raden.
3. ook zwaluwen eten graag en veel muggen dus een zwaluwnestje onder je dakpannen is een feestje en goede hulp in je strijd.
4. zorg voor vissen in je vijver zodat de eitjes en larven opgegeten kunnen worden. Ruim andere waterplasjes op. Keer emmers en schalen om, ververs drinkbakken minimaal 1 keer per dag als het 20°C of warmer is. En blijft zoeken naar kleine laagjes water want dat doen wij muggen ook.
5. drink tonic, oorspronkelijk gemaakt om (malaria)muggen op afstand te houden en het werkt echt. Gooi er een scheut gin door om het lekkerder te maken. Mocht er dan toch nog ergens iets vervelend doen, dan heb je er na je 2e glas toch geen last meer van.
6. citronella geur in kaarsjes of olie helpt ook wel iets, maar de meeste muggen zijn hier inmiddels aan gewend dus verwacht geen wonderen. Maar goed, baat het niet dan geurt het in ieder geval toch nog lekker.
7. neem horren en blijf ze goed dicht doen en houden. Dat scheelt alles voor binnen. Zo een net over je bed, een klamboe, dat werkt ook goed. Je hoort ons muggen dan nog wel maar we kunnen niet meer bij je komen. Dat slaapt toch lekkerder.
8. plant een walnotenboom. Vroeger plantte de boeren walnotenbomen om de stallen van het vee om insecten op afstand te houden. De walnotenbomen scheiden namelijk een stofje uit wat wij muggen niet lekker vinden. Het werkt nog steeds. En je hebt in de herfst nog lekkere noten ook!
9. laat spinnen zitten. Zij eten in hun leven het gewicht van meerdere mensen aan kruiperige diertjes. Muggen staan natuurlijk ook op het menu.
10. een (plafon)ventilator is ook een uitkomst. Wij muggen zijn niet heel goeie of sterke vliegers. Dus een stevig windje blaast ons zo weg en maakt landen voor ons muggen onmogelijk.

Er is ook van alles aan middeltjes te koop. Het één nog giftiger dan het ander. Vaak zie je dat dingen na een aantal jaar toch weer aangepast of uit de handel genomen moeten worden omdat het veel te sterk was en meer schade dan goed doet. Zo'n verhaal van "het mens is dood maar had in ieder geval geen last meer van muggen gehad". Met die reden sla ik dat onderwerp bewust over. Dat is geen oplossing. Dan gaan we allemaal dood.



Emelten

Ik heb een neefje, de langpootmug, die drinkt geen bloed maar plantensap. Die legt zijn eitjes onder het gras. Zijn larven worden emelten genoemd. Ze vreten de wortels van het gras op en slopen zo je mooie gazonnetje. Kale plekken met dood gras zijn het gevolg. Het lijkt dan wel of iets of iemand op je gras heeft zitten plassen. Van die ronde kale plekken ineens. Als je geluk hebt komen er vogels, egels en/of mollen om ze op te eten, maar dat gaat wel nog steeds ten koste van je gras. Zelf kun je ook iets ondernemen, namelijk bodem-aaltjes uitzetten om ze te bestrijden. Die zijn gewoon te koop.

Doe je dat niet dan heb je bergen langpootmuggen die overigens maar een paar dagen leven en op hun beurt weer goed voer zijn voor o.a. spinnen en vogels. We staan echt onderaan de voedselketen, maar voeden er zo ontzettend veel dat bijna iedereen wel baat bij ons muggen heeft. Iedereen behalve jullie dan natuurlijk.

Slotwoord

Als laatste nog ééntje om in gedachten te houden. Wie zegt "ik ben te klein, ik kan geen verschil maken" neem een voorbeeld aan mij. Want hoe klein ik ook ben......ik veroorzaak enorme ergernissen onder jullie mensen!

Bedankt dat je naar me wilde luisteren en sorry dat ik soms zo vervelend ben. Ik hoop dat ik je met bovenstaande iets positiever heb kunnen stemmen. Uiteindelijk bedoel ik het allemaal zo kwaad nog niet.

Was getekend, je bloedzuiger, de mug.

Bron: Uit de pen gevallen

Ik kom vaak zomaar aanwaaien. Ik begroei makkelijk open plekken en verspreid mezelf ook erg makkelijk. Je zou me daarom onkruid kunnen noemen maar eigenlijk ben ik veel te mooi om onkruid te zijn. Heb je even voor me?



Ik ben een mooie sierlijke plant die lang bloeit en soms ook hoog groeit als ik de kans krijg. Met van die lieve roze bloemetjes. Ik ben ook een vaste, meerjarige plant want ik kom elk jaar terug.
Net als de paardenbloem maak ik pluisjes aan mijn zaadjes dus je moet wel uitkijken dat ik niet heel je tuin overneem. Gelukkig ben ik makkelijk te herkennen en ook makkelijk te verwijderen dus ik zie geen reden waarom wij geen vriendjes kunnen zijn.

Ik ben lid van de teunisbloemfamilie en kom eigenlijk bijna overal in de wereld voor. Je zou me daarom een allemansvriend kunnen noemen.

Jullie hebben mij wilgenroosje genoemd omdat mijn blaadjes veel op wilgenblaadjes lijken. Mijn Engelse naam daarentegen is veel spannender, namelijk fireweed, omdat ik na een brand als eerste weer terug tevoorschijn kom. Een andere Engelse naam is bombweed, omdat ik de bomkraters als eerste weer begroeide. Ik groei nu eenmaal makkelijk op kale plekken en wordt daarom ook vaak pionierplant genoemd. Maar wilgenroosje is ook ok hoor. Maak je geen zorgen.

Wist je dat ik ook een waardplant ben? Voor galmuggen en ook voor de vlinder Groot Avondrood. Dat is een prachtige nachtvlinder met een opvallende rups die soms wel 8 cm groot wordt.



Ik ben zelfs eetbaar!

Allereerst zit ik bomvol met nectar voor alle insecten om te komen eten.
Daarnaast zijn herkauwende grazers ook altijd blij om mij te zien. Ik ben voor hen een bron van onmisbare en anders zo zeldzame natrium.
Maar zelfs voor jullie mensen zijn mijn jonge blaadjes of scheuten eetbaar.



Je kan ze los (gekookt) eten als groente of lekker in de soep. Je kan zelfs thee van me zetten. Al moet je me dan wel eerst even bewerken.
Er zijn berichten dat ik dan een positieve invloed op je weerstand heb. Dat ik je kan helpen beter worden bij griep of verkoudheid. In de Middeleeuwen dachten ze dat ik kinkhoest kon genezen.
Eigenlijk was er, lang geleden, een tijd dat ik als thee normaler was dan de Chinese thee die jullie nu normaal vinden. Die goeie ouwe tijd. Maar goed, nu hebben jullie Google. Ook niet verkeerd. Google maar eens voor recepten met mij. T zal je verbazen hoeveel toepassingen je kan vinden. Ik hoop dat je me lekker vindt want ik wil graag vrienden worden zodat ik een vast plekje in je tuin kan bemachtigen. Met mij erbij is het immers zoveel gezelliger.

Was getekend, je allemansvriend, het Wilgenroosje

Bron: Uit de pen gevallen

Hoi, ik ben een oorworm en ik wil zo graag ook ff met je kletsen. Mag dat? Er zijn echt mensen die over mij willen lezen dus kom op en geef me een kans. Ik zit echt bomvol goeie bedoelingen. Ik wil zo graag aardig gevonden worden dat ik me erg snel aanpas alleen maar om jou te behagen.

Om te beginnen zijn er 1800 verschillende soorten van mij. Das veel hè?!? Sommige hebben vleugels, maar de meeste kunnen niet vliegen. Dat is net als met die dingen aan mijn achterlijf. Het ziet er erg indrukwekkend uit maar het stelt niks voor. Ik kan er niet mee prikken of steken. Ik kan er zelfs niks mee vastpakken. Soms buig ik het omhoog en hou het dan dreigend boven zodat ik op een schorpioen lijk, maar ook dat is allemaal alleen maar bluf! Ik ben zo ongevaarlijk als een pissebed. En dat is niet de enige vergelijking met die diertjes want net als de pissebed leef ik ook 's nachts en houd ik ook van vochtige plekjes. Moet ik ook uitkijken voor uitdroging, en is mijn beroep ook opruimer. En toch ben ik zelfs in de verste verte nog geen familie van de pissebed. Maar heb ik wel net als hen ook pech gehad met het krijgen van mijn naam.

Ik heb één keer een foutje gemaakt. Ik heb namelijk iets en dat is een beetje raar, maar ik hou ervan om aangeraakt te worden. Nu moeten jullie ons niet gaan proberen te aaien hoor, want dat bedoel ik niet. Wij verstoppen ons het liefst op plekjes die precies groot genoeg zijn voor ons. Als we aan alle kanten worden aangeraakt, dan voelen we ons veilig.
Toen ik lang geleden één van jullie in het gras zag liggen slapen ben ik eens poolshoogte gaan nemen en het bleek er een feestje voor mij te zijn omdat er zoveel eetbare dingen bij elkaar verzameld waren. Och ik heb zo zitten smullen dat ik heel de tijd vergeten was. Ineens kwam de zon op en moest ik rennen om mezelf te redden. Ik zag zijn oor en dacht dat dat een mooi plekje voor me was. Dat ik daar veilig zou zijn maar ik had het mis! Ik kan helemaal niet leven in iemands oor! Oh nee! Maar toen had ik mijn naam dus wel al te pakken hè! Zo snel gaat dat. Zo stom! Ik ben er nooit meer vanaf gekomen ook.
Er zijn zelfs opportunisten geweest die geprobeerd hebben om mensen wijs te maken dat een goedje gemaakt van gestampte mij met wat olie, doofheid zou genezen. Onzin natuurlijk, maar goed, het duurde even voor dat duidelijk werd. Dat is een zwarte bladzijde uit onze geschiedenis.

Waarin we ook op pissebedden lijken is onze moeders. Wij hebben ook van die lieve, zorgzame moeders. Sommige van ons kunnen zelfs levend baren, maar de meeste leggen eitjes en onze moeders blijven dan bij die eitjes om ervoor te zorgen en bedreigingen te neutraliseren. Ze jaagt zelfs onze vader weg om ons te beschermen. Gelukkig, maar want wij zijn zulke makkelijke eters dat we onze hand ook niet omdraaien voor een beetje kannibalisme.
Onze moeder is gelukkig anders. Zij heeft zo n groot moederhart dat ze alle eitjes elke dag even aflikt om ze schoon en vochtig te houden en dit zelfs 3 maanden vol kan houden. Ze eet dan wel de eitjes die niet goed zijn er van tussen, maar dat is opruimen en overleven. Dat kan ik haar niet kwalijk nemen.

Ik zei het eerder al, wij zijn makkelijke eters. We passen ons aan aan de omgeving. Plant of dier, levend of dood, het maakt me niet uit. Daar waar veel van is, dat zal ik eten. Dus heb je veel bladluis in je kersenboom? Dan eet ik alleen nog maar luis. Maar zijn de luizen op, dan ga ik graag verder met de kersen. Ik zal er zelf geen gaatje in bijten, maar als een ander al begonnen is, of er zit een andere kleine beschadiging, ik lust echt alles!

En er zijn er ook veel die mij lusten. Ik sta bij veel vogels op de menukaart, maar ook andere insecteneters lusten mij graag. Daarom ben ik ook zo snel. Ik moet kunnen vluchten. Anders zou ik een te gemakkelijk hapje zijn.
Eigenlijk ben ik een ideale bewoner in je tuin voor als je hulp nodig hebt met opruimen of een luizenplaag of gewoon omdat andere dieren van voedsel wilt voorzien. Ik laat me gemakkelijk lokken met een oorwormen-hotelletje in een boom. Die zijn nog simpel zelf te maken ook. Leuk voor met de kinderen. Maar let wel, niet te veel anders nemen we de overhand en krijgen we ruzie omdat we gaan we eten wat jij niet kwijt wil. Dat wil ik niet! Ik wil aardig gevonden worden. Ik wil helpen. Maar bovenal wil ik dat je weet dat ik echt helemaal niks, maar dan ook echt helemaal niks met je oren te maken heb!

Was getekend, je pleaser, de oorworm.

================================

Knutseltip: zelf oorwormen hotelletje maken

Neem een klein stenen bloempotje. Zo een met een gat in de bodem. Neem een flink bosje lang stro en maak in het midden een stuk ijzerdraad vast. Steek dit door het gat van de bloempot-bodem zodat hij op de kop hangt en met stro is gevuld. Bevestig het ijzerdraad aan een tak zo dat de rand van de bloempot tegen de stam en/of een tak komt. Oorwormen willen kruipend naar binnen, maar hebben geen moeite om te delen dus 1 is genoeg. Tenzij je een hele boomgaard hebt natuurlijk.
Je oorwormenhotel is klaar voor gebruik en los van eens in de paar jaar misschien het stro vernieuwen ook onderhoudsvrij.

(Ps deze heb ik zelf geschreven. Ik hoop op uw goedkeuring! Het is incompleet maar dat is mijn bewuste keuze. Aanvullingen zijn leuk. Ideeën voor andere onderwerpen zijn ook welkom! Dit was ook een verzoekje )

Foto's met dank aan Jean Pierre, Wim Hazeleger, SA Gorter, Piet Ruiter en Joris Lievens.

Bron: Uit de pen gevallen